Gecede Uyanmak

Gecede Uyanmak

Gece … Derinlerden gelen bir ıssızlık. Yokuşlu yollardan inip çıkarken içinde kaybolduğum, kavrulduğum saatler. Sessiz çığlıklarımın yankılandığı, ızdırabımı soğuran nefes. Uzun ve sancılı bir sınavın ardından kavuştuğum limanım. Ve nihayet kalabalık ruhumun arayıp bulduğu yaprak salınımı hafiflik.Güvenli ıssızlığım. Gece…

Ne çok uyumuş da kaçırmışım geceyi. Oysa şimdi yorgun anlarımı yakalayıveren vakitsiz kısa uykular yetiyor bana. Yetiyor da artıyor bile, uyanmak için kıvrılıverip ağırlaşan gözlerimi kapatmak. Kaçırmıyorum artık. Uyanığım uyumamaya. Uykudan bozma hayatlar istemiyorum artık evrenimde. Uyandım …Ayıktım demek daha doğru olur aslında.

Ne çok uyumuşum da düşler görüp dalmışım. Yarı ölmüşüm düşü(m)pde. Ne çok düş görmüşüm de ayıkmamışım önce. Kaybolmuşum aslında vesonra nihayet derinlerde uyanabilmişim.

Yarı ölü olduğum bir- son-gün(üm)de penceremden sızan ince bir ışık, damarlarımın içine işledi gizlice ve ben Güneş’i düşündüm önce.Evrenin kuruluşundan beri hiç uyumadan galakside dönüp duruyordu ve hep uyanıktı o. Hep ışıklıydı.Güneş ya bundan vazgeçseydi ya uyuya kalsaydı ne olurdu? Bu dünyanın hali ne yazardı? Barışı saklayanların farkına kim varırdı? Ve benölümden nasıl sıyrılırdım? Ve sen kaybolmaktan nasıl kurtulurdun?

Gece …Güneşten gelen bir aydınlık. Uyanmam için elimi tutan, yolumu açan.Kavuştuğum denizim, içinde yunduğum arındığım dostum. Geceler dostum çünkü karmakarışık hallerimi gizleyip bana sabretti. Bir avuç duamı, gözyaşımı kuytusuna aldı.Bana inandı. Nihayet uyanışıma tanık oldu.Nihayet ayıktığımıza şahit oldu. Kırmızı kalemle yazılmış gibi silinemeyen hatalarımı, kurşun kalemi siler gibi silip beni baştan yarattı. Okşanmayan başımı okşayıp, kaybettiğim değeri bulup getirdi ve ben kalbimin atışını duyabildim tekrardan.Uyandım artık; sadece gözümü aralayarak değil, ruhumun kapılarını açarak… Ve özgürlüğümü kurtararak…

Uyandık artık; nefes alarak…

Özgürlüğüm… Özgürlüğümüz…

Ve uyandım…

Ve uyandık…